01/02/2020 - 9:47
Όταν πριν από τέσσερις μήνες η “Λαρισαίων Κοινόν” πρότεινε τη συγκρότηση διαπαραταξιακής επιτροπής για το Μεταναστευτικό – Προσφυγικό, δεν περιμέναμε και πολλά πράγματα. Όχι γιατί δεν θα μπορούσανε να γίνουν, αλλά γιατί πιστεύαμε ότι γνωρίζουμε καλά την μικροπολιτική νοοτροπία που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Θα μπορούσε να είναι αστείο το να βλέπει κανείς ανθρώπους οι οποίοι ψήφισαν με χέρια και με πόδια τη συμμετοχή της πόλης στο πρόγραμμα “Εστία 1” να κλαίνε και να οδύρονται γιατί η Λάρισα δεν μπορεί να δεχθεί επιπλέον μετανάστες. Άνθρωποι οι οποίοι σφύριζαν αδιάφορα όταν η δομή στο Κουτσόχερο διέλυε τις ζωές των συμπολιτών μας, που κοιτούσαν αλλού όταν από “Δομή μόνο για Σύριους” μετατρέπονταν σε “Δομή της κάθε καρυδιάς καρύδι”, που δεν τους απασχολούσε η έλλειψη έστω και στοιχειώδους ελέγχου στο χώρο, που δεν είδαν, δεν ήξεραν και δεν άκουσαν μέχρι την αλλαγή της Κυβέρνησης, ότι από τα πεντακόσια άτομα της αρχικής πρόβλεψης της Δομής, φτάσαμε στα χίλια πεντακόσια. Από τον Ιούνιο και μετά “ Η Λάρισα δεν χωράει άλλους πρόσφυγες” σύμφωνα με τη Δημοτική Αρχή. Φυσικά χωράει γύρω στους τριακόσιους που θα φοιτήσουν σε ΚΕΚ “για να αποκτήσουν δεξιότητες” και γύρω στους τετρακόσιους που θα προσληφθούν με επιδότηση από Λαρισαϊκές επιχειρήσεις σύμφωνα με το πρόγραμμα στο οποίο χαρούμενοι συμμετέχουν, αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο…
Και για να μη ξεχνιόμαστε, τη συμμετοχή στο συγκεκριμένο πρόγραμμα ψήφισαν και οι περισσότερες – αν όχι όλες – παρατάξεις του προηγούμενου Δημοτικού Συμβουλίου. Όποιος τολμούσε τότε όχι να εναντιωθεί, αλλά απλώς να αναρωτηθεί, αν πρέπει να ανοίξουμε αυτή την Κερκόπορτα, σταμπάρονταν ως ρατσιστής, γραφικός και επικίνδυνος.
Γνωρίζοντας λοιπόν τα παραπάνω, οι προσδοκίες για την αποτελεσματικότητα της Διαπαραταξιακής ήταν εξ αρχής μικρές. Δεν μπορούσαμε όμως να φανταστούμε ότι θα έφτανε σε τέτοια επίπεδα φαρσοκωμωδίας. Υποτίθεται ότι σε δύο μήνες θα υπήρχε μετά από ενημέρωση των μελών της επιτροπής, μια έκθεση συμπερασμάτων σε μια προσπάθεια να τηρηθεί μια κοινή στάση απέναντι στο πρόβλημα, μια στάση που θα εξέφραζε κατά το δυνατόν ΟΛΟΥΣ τους Λαρισαίους πολίτες, ή έστω τη συντριπτική πλειοψηφία τους. Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα της αντίδρασης απέναντι στα ενδεχόμενα σχέδια της Κυβέρνησης για τη δημιουργία νέου hot spot, αλλά και θα μπορούσε να βοηθήσει καίρια στην εξυγίανση αυτού του μπάχαλου που ονομάζουν “Ανοιχτή Δομή Κουτσοχέρου”.
Έτσι ξεκίνησε μια ενημέρωση, αρχικά από τους εμπλεκόμενους φορείς (όσοι καταδέχθηκαν να προσέλθουν) όπου όλοι ήταν ευτυχισμένοι, χαρούμενοι και πλήρως ικανοποιημένοι από τη συνεργασία και τη συνεννόηση που είχαν μεταξύ τους, άσχετα αν δεν υπήρχε επικεφαλής, δεν υπήρχε συντονισμός, αρμοδιότητες ήταν μπλεγμένες κι ο ένας δεν ήξερε τι κάνει ο άλλος. Μετά τις τέσσερις το απόγευμα στη Δομή του Κουτσοχέρου δεν υπάρχει κανείς υπεύθυνος για οτιδήποτε, όποιος θέλει μπαίνει όποιος θέλει βγαίνει, έχουμε και κάτι ασυνόδευτους ανήλικους που δεν ξέρουμε πόσοι ακριβώς είναι, ούτε πόσο χρονών είναι, ούτε τους έχουμε σε κάποιο προστατευμένο χώρο, αλλά εμείς να ξέρετε, τον έχουμε ενημερώσει τον εισαγγελέα. Γιατί σου λέει, μια στο τόσο να σκάσει κανένας βιασμός, ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΕΥΤΕΙ, θ’ ν’ αρχίσουν τα πως, τα γιατί και τα διότι…
Παραβατικότητα, ποια παραβατικότητα, ούτε μηνύσεις έχουμε ούτε τίποτα. Ένα περιπολικό έχει το Αστυνομικό τμήμα στο Κιλελέρ, αν μας πάρουν τηλέφωνο το στέλνουμε, αλλά μέχρι να φτάσει δεν βρίσκουμε κανέναν. Φυσικά και ξέρουμε πόσοι πρόσφυγες είναι μέσα στη Δομή, έρχονται όταν μπαίνουν και μας το λένε. Το πρωί, γιατί το βράδυ λείπουμε. Μερικοί αργούν λιγάκι να μας πουν ότι ήρθανε και μερικοί φεύγουν και δε μας το λένε, κι άμα περάσει κάνας μήνας τους σβήνουμε. Όχι δεν ξέρουμε που πάνε, είναι ελεύθεροι να πάνε όπου θέλουν.
Την ώρα που γινόταν η ενημέρωση, ήταν στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου και κάποιοι κάτοικοι της Μάνδρας και του Κουτσόχερου, κι όσο ακούγανε, τόσο κοκκινίζανε, τόσο αγριεύανε, όλο και το μάτι τους γυάλιζε, αλλά το αυτί κανενός από τους εμπλεκόμενους δεν ίδρωσε. Τι να λέμε τώρα, χωριάτες, τι να μας πουν κι αυτοί…Κοιτούσα αυτούς τους ανθρώπους και σκεφτόμουν πόσο λίγη υπομονή κάνουμε και πόσο λίγη προσοχή τους δίνουμε. Άνθρωποι οι οποίοι δεν κυκλοφορούν πλέον μόλις νυχτώσει, και δεν έχουν μάθει έτσι και δεν θέλουν να μάθουν έτσι. Τους κοιτούσα κι αναρωτιόμουν πότε θα τελειώσει το παραμύθι και η υπομονή…
Μετά από αυτή την ενημέρωση, είπαμε να πάμε κι από τη Δομή, να δούμε πως έχουν τα πράγματα κι από κοντά. Έπεσε κι η πρόταση να πάμε και στα χωριά να μιλήσουμε και με τους κατοίκους εκεί, μπας και τότε στην ενημέρωση είχαν έρθει μόνο οι φασίστες του χωριού, αλλά που μωρέ να βρεθεί ο χρόνος, δεν προλαβαίνουμε, άστο για αργότερα…
Πάμε λοιπόν στη Δομή, αφού πρώτα μας ειδοποίησε έναν-έναν μια ευγενέστατη κυρία της Δομής ότι μπορούμε να πάμε, η οποία όμως δεν ειδοποίησε σχεδόν κανένα από τους φορείς της Δομής ότι θα πάμε, με αποτέλεσμα όταν τελικά βρεθήκαμε να μας κοιτούν όπως η γελάδα το τραίνο.
Λέω όταν τελικά βρεθήκαμε, γιατί στο μεταξύ έβρεξε. Θα μου πειτε τι σχέση έχει; Έχει, γιατί όταν βρέχει φυτρώνουν οι επιτόπου. Ξέρετε, αυτοί του Χάρη Κλυν και του Τραμπάκουλα; Αυτοί οι τύποι δεν έρχονται πλέον, φυτρώνουν. Φύτρωσε λοιπόν ένας τέτοιος επιτόπου στην Κεντρική Πύλη (ο θεός να την κάνει) της Δομής και δεν μας άφηνε να μπούμε. Δεν είχαμε λέει στείλει mail. “Τι mail κύριε, επιτροπή του Δήμου Λαρισαίων είμαστε”, “όχι κύριε, έπρεπε να στείλετε mail, να πάρετε άδεια από το υπουργείο εσωτερικών και να μπείτε με την ησυχία σας. Το κάναν άλλωστε και οι Κομμουνισταί”. Στο μεταξύ, την ώρα που μας μιλούσε, κόσμος έμπαινε κι έβγαινε στη Δομή, αυτοκίνητα πηγαινοερχόταν, κανείς δε ρώταγε κανέναν, έβρεχε κιόλας, έλεγα δεν μπορεί, όπου να ναι θα φυτρώσει κι άλλος.
Φύτρωσε ο Αντιδήμαρχος. Δέκα το ραντεβού, εντεκάμιση μας ήρθε. Ώρα ΠΑΣΟΚ λέμε. Έχει μαζί του και τον πρώην Αντιδήμαρχο μπας και σώσει την κατάσταση, τον βάζει μπροστά, κι εκεί να δεις ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε. “Εμείς θα μπούμε”, “όχι δε θα μπείτε”, “γιατί να μη μπούμε”, “δε στείλατε mail, γιατί δεν στείλατε mail”, “γιατί να στείλουμε mail”, “γιατί να μη στείλετε”, “γιατί δεν πρέπει”, “και ποιος θα μου πει εμένα να μπείτε”, “να πει η μάνα, πετάχτηκα εγώ”, της π@τ@ν@ς γινόταν, οι δημοσιογράφοι που είχαν έρθει να καλύψουν το γεγονός είχαν γίνει λούτσα, ρε παιδιά τελειώνετε, βρέχονται οι κάμερες, τέλος πάντων, μπήκαμε.
Κάποιοι υπάλληλοι βρέθηκαν από δίπλα και μας πήγαν στον παιδικό σταθμό που ήταν δίπλα από το σχολείο Αγγλικών, που ήταν απέναντι από το σχολείο ελληνικών, που ήταν κλειστό. Τρία-τέσσερα παιδάκια στον παιδικό σταθμό, καμιά δεκαριά άντρες στο σχολείο Αγγλικών. Γιατί τόσο λίγα παιδάκια; ρωτάμε τις δύο συμπαθέστατες βρεφονηπιοκόμες που ήταν εκείνη την ώρα εκεί. Είναι γύρω στα δεκαπέντε μας λένε που είναι γραμμένα, σήμερα ήρθαν τόσα. Μόνο δεκαπέντε, είναι τα παιδάκια στον καταυλισμό; ρωτήσαμε. Μόνο δεκαπέντε μας φέραν, μας απαντήσαν. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ.
Όπως μάθαμε μετά, αυτή η Δανέζικη MKO η οποία είναι ένα πολυεθνικό τέρας σχεδόν ισοδύναμο της UNISEF, είναι υπεύθυνη για τη διαπολιτισμική επαφή των προσφύγων. Λειτουργεί δηλαδή κάτι σαν σχολείο να το πούμε, το οποίο μαθαίνει στους πρόσφυγες τι να προσέχουν ώστε να ενσωματωθούν όσο καλύτερα γίνεται στην ελληνική κοινωνία. Πόσοι το παρακολουθούν; ρώτησα των επικεφαλής της Δανέζικης MKO. Γύρω στα δέκα-δεκαπέντε άτομα, μου είπε. Οι υπόλοιποι χίλιοι τετρακόσιοι ογδονταπέντε; Είναι σε εθελοντική βάση, μου απάντησε, όποιος θέλει έρχεται. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ.
Όποιος θέλει, καταλαβαίνει.
Τα ασυνόδευτα παιδιά; Μπορούμε να δούμε ποια είναι; μπορούμε να δούμε που ζουν;
“Όχι. Αν επιμένετε πάρα πολύ θα σας πάμε, αλλά δε είναι σωστό, είναι σαν να πάω στο σπίτι σας και να χτυπάω την πόρτα για να δω αν το έχετε καθαρό. Θα δημιουργήσουμε προβλήματα που δεν θέλουμε.”
Βλέπεις σύμφωνα με τον επικεφαλής της Δανέζικης ΜΚΟ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ της Δομής έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους κατοίκους του Κουτσόχερου. Δικό τους είναι το κοντέϊνερ, δικό σου είναι;
Το άφησα να περάσει, και είναι κάτι για το οποίο έχω μετανιώσει. Όχι γιατί άφησα τις ανοησίες του επικεφαλής αναπάντητες, αλλά γιατί άφησα αυτά τα παιδιά χωρίς να δω σε τι συνθήκες ζουν.
Μετά από αυτό η κουβέντα συνεχίστηκε και είπα να βγω να κάνω μία βόλτα στον καταυλισμό. Πρέπει να είδα γύρω στο 10% και σ’ αυτό το 10% μέτρησα δύο μανάβικα, τρία μίνι μάρκετ και δύο καφενεία. Ένα τεράστιο γκράφιτι που πληροφορούσε τον κόσμο ότι το συγκεκριμένο μέρος ανήκει στους Κούρδους και πίσω από πολλά Κοντέϊνερ, ειδικά προς το σημείο που ο καταυλισμός έφτανε εκεί που κάποτε υπήρχε φράχτης, κάποιοι είχαν φτιάξει μικρούς κήπους που καλλιεργούσαν διάφορα ζαρζαβατικά.
Λέω υπήρχε φράχτης, διότι η περίφραξη έπαψε να υφίσταται εν ριπή οφθαλμού, από τη στιγμή που ο στρατός παρέδωσε τη φύλαξη. Είναι η εποχή που άρχισε και η εμπορική δραστηριότητα στον καταυλισμό. Στις ερωτήσεις μου ποιοι είναι αυτοί που έχουν τα καταστήματα, αν έχουν άδεια, αν γίνεται έλεγχος, ποιος τους προμηθεύει, αν έχει γίνει καταγγελία, απάντησαν ότι η αστυνομία περνάει και τα έχει δει. Αν θέλουν, ας κάνουν κάτι εκείνοι, εμείς δεν μπορούμε κάνουμε τίποτα. Και έχουν δίκιο Δεν έχουν καμία απολύτως ευθύνη. Ας πρόσεχε το κράτος να έβαζε καλύτερους όρους. Ας προσέχαμε γενικώς.
Μετά από αυτή την δράση, η επιτροπή ουσιαστικά έπαψε να λειτουργεί. Σε κάποια στιγμή ο Αντιδήμαρχος μας κάλεσε για να μας ενημερώσει για μια συνάντηση που είχε με τον πρόεδρο της Ύπατης Αρμοστείας για τους πρόσφυγες, πήγαμε τρεις από τους πέντε (οι άλλοι είχαν σημαντικότερα πράγματα να κάνουν) και στο τέλος της συνάντησης αποφασίστηκε ότι ο Αντιδήμαρχος θα μας έστελνε ένα κείμενο συμπερασμάτων, μέσα από το οποίο θα προσπαθούσαμε να βρούμε μια κοινή γραμμή και να την παρουσιάσουμε πριν τα Χριστούγεννα, στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου.
Του πήρε τρεις βδομάδες για να γράψει το κείμενο, κι αντί για συμπεράσματα, μας έστειλε ένα χρονολόγιο που έλεγε τι κάναμε ως επιτροπή. Ό,τι νά ‘ναι, όπως νά ‘ναι. Βλέπετε το βασικό ΔΕΝ είναι να κάνουμε αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε η επιτροπή, αλλά να κάνουμε ότι κάνουμε αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε η επιτροπή. Ξέρω, εκείνος ο πρόεδρος του Εδεσσαϊκού μάλλον θα το περιέγραφε καλύτερα, αλλά τι τα θες, ποιος να καταλάβει από υψηλή πολιτική και πολιτικό παιχνίδι…
Γιατί ουσιαστικά περί τούτου πρόκειται: Παιχνίδι, δούλεμα, κοροϊδία. Και το στοίχημα πλέον, δεν είναι να το καταλάβουμε, αλλά να αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, να αφήσουμε πίσω τον Καλοχαιρέτα και τη λογική Στρουθοκάμηλου που ψάχνει άμμο να κρύψει το κεφάλι. Γιατί τότε μπορεί ν’ αποφασίσουμε ότι μας αξίζει κάτι πολύ καλύτερο και γιατί όχι, επιτέλους να το κερδίσουμε.
Ναι, είναι καιρός να σκεφτούμε. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ…
Με εκτίμηση, Αλέξανδρος Νάρης – Μέλος της Διαπαραταξιακής Επιτροπής για το Μεταναστευτικό – Προσφυγικό.
Υ.Σ. Οι διάλογοι δεν είναι πραγματικοί, αποδίδονται με πλήρη διάθεση ανάδειξης και διακωμώδηση μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας και πρακτικής, όχι των προσώπων που συμμετείχαν στην Διαπαραταξιακή, οι περισσότεροι εκ των οποίων χαίρουν της εκτίμησής μου. Ελπίζω να το καταφέρνω. Αν όχι, ξύδι.
